Een tijdje geleden zat ik bij de psycholoog.

‘Ik word zot dat ik zoveel MOET!’: zei ik.

Ik MOET met de kinderen naar de logopedist, ik MOET naar de winkel, ik MOET gaan werken, ik MOET mijn huis onderhouden, ik MOET zorg dragen voor mijn kinderen, ik MOET gaan tanken, ik MOET mijn administratie regelen …

Ik had geen energie meer.
Ik was niet ongelukkig, maar toch huilde ik vaak. Ik was gewoon op.

‘Als ik nu eens met de auto een ongeluk zou hebben? Een ernstig accident, waardoor ik in het ziekenhuis beland. Niet al te zwaar gewond uiteraard, maar wel ernstig genoeg om in het ziekenhuis te moeten blijven voor twee weken. Gewoon twee weken rust.’

Deze gedachte spookte regelmatig door mijn hoofd. Het idee van twee weken rust bestond niet, tenzij in bovenstaand scenario. De enige manier waarop ik rust zou kunnen vinden, is als ik door overmacht in het ziekenhuis zou belanden. Mijn omgeving zou niet voor mij moeten zorgen, dat deden de verpleegkundigen wel. Dat is namelijk hun job, zij worden hiervoor betaald. Die twee weken rustperiode is volledig terecht; want de dokter, dé echte professional, heeft dit zo aan mijn omgeving verkondigd.
Zelf meedelen aan mijn omgeving dat het even niet gaat, dat de batterijen op zijn, dat ik besloten heb om een rustperiode in te lassen, dat doe ik niet. Ik ben niet flauw of zwak.

En toen kwam de crash! Geen echte autocrash, maar wel de mentale crash.

Dus vanaf het moment dat jouw oog begint te twitchen, je constant hoofdpijn hebt, je nooit meer zin hebt in seks, je onverwachte huilbuien krijgt… probeer dan zelf actie te ondernemen.
Zoek hulp bij vrienden, dokters, psychologen… durf te zeggen dat het eventjes niet lukt. Het maakt jou niet flauw of zwak. Ik heb zelf een hekel aan melig gedoe. Voor mij werkt zeemzoet en zweverig ook niet. Ik knap daarop af.

Maar ik heb wel rust gevonden bij mijn psychologe. Mia for president!

Laat het niet te ver komen. De rust zal niet spontaan in jouw schoot geworpen worden, je zal er zelf voor moeten zorgen!